Συννεφάκι

 Γειά σας! Είμαι η Ευχούλα και επιθυμώ να σας εξιστορήσω μία από τις περιπέτειές μου. Όλα ξεκίνησαν λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Η αδερφή μου, η Χαρούλα κι εγώ   μπήκαμε σε ένα δέμα  με προορισμό το άγνωστο. Μαζί μας είχαν στριμωχτει και άλλοι συνεπιβάτες αλλά δυστυχώς δεν τους βλέπαμε μόνο ακούγαμε τους ψιθύρους τους. Καταλάβαμε ότι φτάσαμε στον προορισμό μας όταν ακούσαμε χαρούμενα παιδικά επιφωνήματα. - Μαμά, μαμά έλα. Ήρθε το δώρο σου.... ,έλεγε μια γλυκιά κοριτσίστικη φωνή. - Ο Αη Βασίλης, Ελισάβετ δεν με ξέχασε φέτος. Φαίνεται ήμουν καλό παιδί! Τα περιτυλίγματα έφυγαν γρήγορα από πάνω μας και επιτέλους αναπνεύσαμε. Οι συνεπιβάτες μας, ένα βιβλίο, μία κάρτα και ένα μυρωδάτο στολίδι με κλειδί ανασκουμπώθηκαν και μας κοίταξαν περίεργα. Φόρεσα το καλύτερο χαμόγελο μου και πριν προλάβω να συστηθώ άρχισα να στροβιλίζομαι μέσα στα χέρια ενός χαριτωμένου κοριτσιού. - Μαμά, είναι τέλεια τα δώρα σου. Θα με αφήνεις να παίζω μαζί τους; είπε το κοριτσά

Αγγελάκι και τάρανδος.... Δεν χρειάζονται πολλά για να "παίξεις" Χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Αρκούν δύο στέκες, μπόλικη φαντασία, διάθεση και η ευωδιά των Χριστουγέννων πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα. Με αυτή την φωτογραφία συμμετέχω στο χριστουγεννιάτικο δρώμενο της φίλης Δέσποινας.. Επισκεφτείτε το blog της  http://www.despinasstudio.gr/ Εκεί να δείτε φωτογραφίες που μας εισάγουν στο κλίμα των γιορτών.

Η ζωή μας είνα μια θεατρική σκηνή. Κάθε μέρα πρωταγωνιστούμε σε διαφορετικά έργα,  με διαφορετικούς ηθοποιούς,  διαφορετικούς παραγωγούς και σκηνοθέτες. Το θέατρο στην ζωή και το θέατρο ως τέχνη... Φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να διδάξω την τέχνη του θεάτρου σε παιδιά 6 έως 12 ετών. Ο κύκλος μαθημάτων ολοκληρώθηκε στις 31 Ιουλίου και έκλεισε με δύο θεατρικές παραστάσεις. "Ο Πλούτος του Αριστοφάνη" και ο "Ερωτόκριτος και η Αρετούσα" διασκευασμένα για παιδιά. Οι μικροί μαθητές και μαθήτριες με γέμισαν περηφάνεια  και μου πρόσφεραν στιγμές παιδικής ξεγνοισιάς έτσι όπως μόνο τα παιδιά μπορούν να νιώσουν και να δώσουν. Διπλή χαρά ένιωσα και ως "μαμά" διότι συμμετείχαν και στις δυο παραστάσεις τα παιδάκια μου. Η Ελισάβετ ως ηθοποιός και εμψυχώτριά μου και ο Σπύρος ως ηθοποιός και σκηνογράφος!! Δεν υπάρχει η περηφάνεια του γονιού όταν τα παιδιά του όχι μόνο συμμετέχουν,  αλλά και τον στηρίζουν πρακτικά και ηθικά. Στην πρώτη  και δεύ

«Έχουμε ανάγκη το θέατρο; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται ενώπιον χιλιάδων επαγγελματιών του θεάτρου και εκατομμυρίων κουρασμένων από αυτό, ανθρώπων. Γιατί το έχουμε ανάγκη; Στις μέρες μας, συγκρινόμενη με τις πλατείες των πόλεων και τις γαίες των κρατών, όπου πραγματικές τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή, η σκηνή μοιάζει πια ασήμαντη. Τι σημαίνει το θέατρο για μας; Επίχρυσες γκαλερί και μπαλκόνια σε θεατρικές αίθουσες, βελουδένιες πολυθρόνες, βρώμικα παρασκήνια, δουλεμένες φωνές των ηθοποιών - ή αντιθέτως, κάτι διαφορετικό: Μαύρα κουτιά, βαμμένα με λάσπη και αίμα, γεμισμένα με ένα τσούρμο λυσσαλέων γυμνών σωμάτων. Τι θα μπορούσε να μας πει; Τα πάντα! Το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για τα πάντα. Για το πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό, πώς οι φυλακισμένοι μαραζώνουν σε υπόγειες σπηλιές και πώς το πάθος μας εξυψώνει και πώς η αγάπη μπορεί να μας καταστρέψει, πως κανείς δεν έχει ανάγκη έναν καλόν άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς βασιλεύει ο δόλος, πώς μερ

Καλό μήνα! Τελευταίος μήνας του χειμώνα. Ελάτε να χουχουλιάσουμε, να απολαύσουμε ζεστά ροφήματα, να τυλιχτούμε στα ζεστά κασκόλ μας και να ονειρευτούμε... Το 1883 ο Κωστής Παλαμάς δημοσιεύει το παρακάτω ποίημα: ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ Απ' το παράθυρο στα βάθη μακριά, Ο κάμπος ξεχωρίζει, Και φαίνεται η αποκριά Μέσα στο δρόμ' όλη βοή που τριγυρίζει Είν' ο καιρός όπου τρελή γιορτάζ' η χώρα, Και σιέται η μυγδαλιά με κάλλη ανθοφόρα. Φτωχός ο κάμπος μας, μα όχι και γυμνός, Αφού είν' ασπροντυμένος. Μοιάζει με νιο που αχαμνός Κι απ' την αρρώστια κάτασπρος ειν' ο καημένος. Στο δρόμο άμαξες, μεθύσι, προσωπίδες, Και ρίχνει ο ουρανός βροχής ρανίδες. Τι τάχα να είσαι θλιβερή, ψιλή βροχή,  Που αργά κι αγάλι 'γαλι Μας έρχεσαι την εποχή Που τα νυφιάτικα η μυγδαλιά έχει βάλει;  Η φύσις κλαίει τη χειμωνιά που την παγώνει, Ή κλαίει από χαρά στο Μάρτη που σιμώνει; Σ' εκείνο το παράθυρο μπροστά κ